Love sucks

Liefde Zuigt.
Zo, dat je die ook weer even doorhebt. Eigenlijk moet ik het anders zeggen: Verliefd zijn zuigt. Nu gaan we de claim natuurlijk even uitleggen anders was dit echt een kutpost. Dus waarom zuigt verliefdheid?

Eigenlijk moet ik mijn claim nog verder nuanceren, namelijk dat dit voor mij in ieder geval zo is. Dus waarom is het voor mij dan zo? Omdat ik altijd val op dames die ik absoluut niet kan krijgen. Ik val altijd op meisjes die ik of nog nauwlijks ken. Denk daarbij aan meisjes die ik mischien ergens een keer twee uurtjes heb gezien en tien zinnen mee heb gesproken. Of ik val op meisjes die echt veel te leuk voor mij zijn. Dus te mooi enzo. En is ze dan een keer niet te mooi of te onbekend, dan is er wel iets anders waardoor de kans dat ik met haar een relatie krijg miniem is, denk daarbij aan zoiets als: ze heeft verdomme al een vriend.

Dat alles zou niet zo erg zijn als verliefd zijn neerkwam op zoiets als: "Goh, wat leuk dat jij hier ook bent, wat leuk je weer te zien.", maar i.p.v. daarvan is verliefdheid meer van: "Als ik nou een goede rede kan bedenken om dan op plaats X te zijn want dan is Y er ook en dan kan ik net doen alsof ik er toevallig ben." Dus dan beheerst het ook nog eens je halve leven, wat zuigt, want je hebt stiekem wel betere dingen te doen dan de hele tijd aan dames denken die je toch niet krijgen.

Het probleem is eigenlijk dat de liefde niet naar de rede luisterd. Sterker nog, zo'n beetje omgekeerd. Hoe harder de rede schreeuwt dat iets echt absoluut onmogelijk is, hoe harder de liefde schreeuwt dat je absoluut dat meisje moet hebben.

Dat lijkt me evolutionair gezien toch echt een verkeerde gang van zaken. Natuurlijk moet je een beetje fatsoenlijke partner hebben om ervoor te zorgen dat jouw genen voortleven, kinderen krijgen hun genen immers maar voor de helft van jouw, de andere helft komt bij de partner vandaan, dus het is niet meer dan logisch dat je een zo goed mogelijke partner uitzoekt. Alleen vergeet de Liefde op het moment even dat er om je genen voor te laten leven in de eerste plaats wel een partner nodig is. Er wordt nu namelijk zo hard de best gedaan voor een zo goed mogelijke partner dat er ver boven het eigen niveau gegrepen wordt, de partner wil immers ook een zo goed mogelijke partner.

Natuurlijk klinkt dit biologische gelul heel droog, en maak ik zo van liefde niets meer dan een keuze van een geschikte partner voor je nageslacht. Natuurlijk is het veel meer, ik wil helemaal niet zeggen dat het minder is. Dit is alleen wel een goede manier om mijn punt duidelijk te maken. De liefde luisterd totaal niet naar de rede, hoewel ik persoonlijk denk dat je daar een stuk gelukkig van wordt. Zou het niet geweldig zijn als je gewoon met je gezonde verstand kon uitzoeken wie je leuk vindt. Dan zou je gewoon iemand kunnen kiezen die ook nog op jou zou kunnen vallen. Zo zoek je dus gewoon op je eigen niveau. In plaats van altijd één niveau omhoog.

Dat is namelijk ook nog een probleem, als iemand je dan eindelijk leuk vindt, dan is dat altijd van jouw niveau of lager, terwijl je zelf altijd een niveau hoger aan het zoeken bent. "Ik zou nooit kunnen vallen voor types die op mij vallen." Ik ben altijd een beetje bang om dat te zeggen, stel dat iemand op wie ik wel val en die ook op mij valt dit dan leest en denkt van: "Shit, klote poep". Tegen die persoon wil ik dan even zeggen: "In godsnaam vertel het me gewoon. Niks om bang voor te zijn, je kunt alleen maar winnen."

Dus lieve, lieve, lieve Liefde, wil je alsje, alsje, alsjeblieft een beetje naar de rede gaan luisteren. Daar worden wij allemaal met z'n allen (en anders ik wel) een stuk gelukkiger van.